کشتی تا گلو میان گل نشسته بود، اما با همه سنگینی‌اش مثل پر کاهی روی دست‌های اروند بود. امواج سینه می‌کشیدند و کوهه کوهه خودشان را می‌کوبیند روی بدنه زنگ زده پوسیده‌اش. کم کم آب از دیواره کشتی بالا می‌کشید، به جان سوراخ‌ها می‌افتاد، سر ریز می‌شد و زانوهای زخمی ستار را در خود فرو می‌بلعید. باید بیرون میزد به هر طریق ممکن. ماندن در کشتی، بیخ گوش عراقی ها، مرگ تدریجی بود. گل‌های خشک شده دور پلک‌ها و مژه‌هایش را با پشت دست ریخت. با زحمت تن زخم دارش را تا یک سکوی آهنی بالا کشید و از دهلیزی که موشک آر.پی.جی میان سینه کشتی انداخته بود، سر به بیرون برد…