علویه نرگس

علویه نرگس روایت روزهای آغازین جنگ تحمیلی در خرمشهر است و حال‌وروز مردم جنگ‌زدۀ آن دیار. به‌گفتۀ نویسندۀ کتاب، خدیجه بازوان، این اثر ادای دینی است به دختران و زنان.

آن‌‌ها گرچه در خط مقدم جبهه نبوده‌اند و سلاحی به‌دست نگرفتند، به شکلی دیگر و در خاک‌ریزی متفاوت در مقابل دشمن ایستادند و آنچه را داشتند در طبق اخلاص گذاشتند. کتاب فوق در دَه فصل تنظیم شده و ستاره‌ها آن را منتشر کرده است. بخشی از این روایت زیبا را با هم می‌خوانیم:

خلاصه‌ای از کتاب علویه نرگس

یکی از سربازها با تمسخر گفت: « آره. ما مرد نیستیم. شما  که مرد هستین، برین بجنگین!» زهرا نگاه تحقیرآمیزی به او کرد و سری تکان داد و گفت: «ای اشباه مرد.» این جمله را با لحن دردناکی به زبان آورد. به نظر نرسید کسی  معنی آن را متوجه شده باشد؛ اما از لحنی که ادا شد، انگار حس کردند یک حرف معمولی نیست. یک‌دفعه سکوت عجیبی برقرار شد. علویه نرگس جرئت نکرد حرفی بزند؛ فقط با احتیاط دست زهرا را کشید… .

…سکوت و آرامش شب جای خود را به صدای انفجارها و نگرانی و ترس داده بود. صدای رفت وآمد و صحبت همسایه ها از توی کوچه شنیده می شد. همه در حال خبر گرفتن و خبر دادن بودند. کشیده شدن دمپایی ها و به هم خوردن درها و حرف زدن هایی که گاه بلند و گاه نجواگونه بود، خبر از بیداری خانه ها می داد. نگرانی، خواب را از چشم ها گرفته بود. این نگرانی نه فقط از صدای درگیری و انفجارها، بلکه تا اندازۀ زیادی، ناشی از بی خبری از اوضاع بود. بچه ای یکریز گریه می کرد. صدای اذان بلند شد و سادات برای وضو گرفتن کنار حوض رفتند. صدای گریۀ بچه قطع شد. علویه شیرینه گفت:
– به گمونم از حال رفت.
– بچۀ اقوام شریفه ایناست.
– خدا به دادِ دل مادرها شون برسه. اگه جای ام جاسم بودم، با دعوا هم که شده، می آوردمشون خونه. تا صبح، دم در بیمارستان منتظر باشی! خدایا توبه توبه توبه! خدایا توبه!