تیر قنّاصه از سمت راست من شلیک می‌شد، طوری که فاصله سر من تا سنگ کمتر از دو سانتی متر بود؛ اما تیر به سرم نمی خورد؛ ولی از صدای تیر گوش سمت چپم تا دو دقیقه دینگ دینگ می‌کرد. ابوفاطمه وقتی فاصله تیر و سر مرا دید، می‌گفت ((ماشاالله، ماشاالله)) شاید پیش خودش فکر کرد، نکند من نظر کرده باشم. اگر این تیر مستقیم می‌آمد، یک خال خوشگل وسط پیشانی ام می‌گذاشت؛ آن هم خال قرمز توپر. لابد هنوز لایق شهادت نیستم.