این هم مثالی دیگر
هشتم سپتامبر ۲۰۰۸ خبری جهان ادبی را لرزاند. دیوید فاستر والاس، نویسندۀ آمریکایی، در ۴۶سالگی خودکشی کرد. مردی از نسل تلویزیون و عصر هجوم داده‌ها که می‌خواست بداند چطور به کمک ادبیات و با خودآگاهی و مشاهدۀ دقیق می‌توان به لایه‌هایی از زندگی معنا بخشید که در دنیای سرگرمی، پول و قدرت نادیده می‌مانند. جستارهای او فارغ از مضمونشان بخشی از این تلاش‌اند؛ تلاش برای وصل‌شدن به لایه‌های زیرین آدم‌ها و جهان، نه با ساده‌انگاری که با دیدنِ تام و تمام هیاهوی جهان؛ با بندبازی بر فراز مغاکِ سکونِ پرآشوبِ اشیاء و تجربه‌ها؛ با آشتی‌دادنِ آدم‌ها با حقایق پنهان زندگیِ روزمره حقایقی که آنقدر به حضورشان عادت کرده‌ایم که یادمان می‌رود آن‌ها را ببینیم.
